Καλημέρα καλή δύναμη, χαμόγελο και κέφι. Θα μου άρεσε να έβλεπα πολλές σημαίες στα μπαλκόνια σημαιοστολισμένη την Πόλη, να περιμέναμε με υπερηφάνεια να γιορτάσουμε την 25 Μαρτίου, ημέρα που σημάδεψε την ιστορία της Ελλάδος μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς. Πρώτη πόλη που απελευθερώθηκε ήταν η Καλαμάτα, γι'αυτό και για εμάς είναι κάτι περισσότερο να μην ξεχνάμε την ιστορία μας αλλά ούτε και οι επόμενες γενιές. Συνήθως όταν μιλάμε για την επανάσταση του 1821 υμνούμε τους άντρες της επαναστάσεως, εγώ σήμερα θα υμνήσω τις γυναίκες που λίγοι έχουν υμνήσει.
Ανάμεσα στους άντρες μαχητές, καπετάνισσες έπαιρναν μέρος σε στρατιωτικά συμβούλια, χειρίζονταν τα όπλα με δεξιοτεχνία (καταπλήσσοντας τους πάντες), αρματώνονταν και πολεμούσαν με λύσσα πριν καλά-καλά στεγνώσει το δάκρυ τους για τον χαμό των παιδιών τους. Με δύναμη και ψυχή ελληνική. Ας θυμηθούμε κάποιες από αυτές.
Ανάμεσα στους άντρες μαχητές, καπετάνισσες έπαιρναν μέρος σε στρατιωτικά συμβούλια, χειρίζονταν τα όπλα με δεξιοτεχνία (καταπλήσσοντας τους πάντες), αρματώνονταν και πολεμούσαν με λύσσα πριν καλά-καλά στεγνώσει το δάκρυ τους για τον χαμό των παιδιών τους. Με δύναμη και ψυχή ελληνική. Ας θυμηθούμε κάποιες από αυτές.
Λασκαρίνα Μπουμπουλίνα
Δυναμική και ανεξάρτητη καπετάνισσα, υπήρξε «η αμαζόνιος διακόσμησις του πολεμικού πίνακος του 1821». Όλη η Ευρώπη έμεινε έκπληκτη από την πολεμική της δράση και την αφοσίωσή της στην πατρίδα της. Δίκαια ονομάστηκε θηλυκός Κολοκοτρώνης (λένε ότι δεν άφηνε ποτέ το σπαθί της). Η Λασκαρίνα παντρεύτηκε δύο φορές, αλλά και οι δύο άντρες της σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις με πειρατές αφήνοντάς την χήρα με επτά παιδιά και κληρονόμο μιας μεγάλης περιουσίας. Προσέφερε όλα τα χρήματά της και τα καράβια της στον Αγώνα, ενώ έπαιρνε μέρος σε μάχες και η ίδια. Ο ιστορικός Ι. Φιλήμων γράφει για την τόλμη και τη γενναιότητά της: «…ενώπιον αυτής ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρη». Η Μπουμπουλίνα ήταν η μόνη γυναίκα που μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία στον χαμηλότερο βαθμό μύησης, καθότι οι γυναίκες δεν γίνονταν δεκτές από τους Φιλικούς. Συμμετείχε ως ισάξια με τους άλλους οπλαρχηγούς στα πολεμικά συμβούλια και τις αποφάσεις και της απονεμήθηκε ο τίτλος της «Καπετάνισσας» και της «Μεγάλης Κυράς». Αξίζει να σημειωθεί ότι μετά τον θάνατό της οι Ρώσοι της απένειμαν και τον τίτλο της Ναυάρχου, έναν τίτλο με παγκόσμια μέχρι σήμερα μοναδικότητα για γυναικεία μορφή. Το τέλος όμως αυτής της γενναίας Ελληνίδας ήταν τραγικό και άδοξο: Έπεσε νεκρή από σπετσιώτικο βόλι στις 22 Μαΐου 1825 στο σπίτι του πρώτου άντρα της, του Γιάννουζα. Αιτία μια λογομαχία της με άτομα της οικογένεια Κούτση λόγω της απαγωγής της κόρης του Χριστόδουλου Κούτση Ευγενίας από τον γιο της Μπουμπουλίνας Γεώργιο Γιάννουζα. Τα σκληρά και αμείλικτα λόγια της Καπετάνισσας ήταν αρκετά για να οπλίσουν το χέρι του (αγνώστου λόγω σκότους) δολοφόνου.
Μαντώ Μαυρογένους
Ο Καποδίστριας της απένειμε τον βαθμό του αντιστράτηγου και της ανέθεσε τη διεύθυνση του ορφανοτροφείου στην Αίγινα για τα ορφανά των αγωνιστών. Με ορμητήριο τη Μύκονο και την Τήνο έλαβε μέρος σε πολλές επιχειρήσεις του απελευθερωτικού αγώνα. Στις Ευρωπαίες φίλες της εκμυστηρευόταν: «Λαχταρώ μια ημέρα μάχης όπως εσείς λαχταράτε μια ημέρα χορού».
Ιδιαίτερα μορφωμένη και με μεγάλο ψυχικό σθένος διέθεσε όλη την (τεράστια) περιουσία της στην πατρίδα, αλλά πέθανε πάμφτωχη (και απαξιωμένη από το κράτος) στην Πάρο.
Χαρίκλεια Δασκαλάκη, η ατρόμητη Κρητικιά: Συμμετείχε σε πολεμικά συμβούλια, πολεμούσε με εκπληκτικό θάρρος, αυτοθυσία και ψυχραιμία και εμψύχωνε δυναμικά τους άντρες. Ηρωική παρουσία στην πολιορκία της Μονής Αρκαδίου (Ρέθυμνο), έχασε και τους τρεις γιους της στον Αγώνα.
Χάιδω Γιαννάκη-Σέχου, η Σουλιώτισσα: Ενέπνευσε σεβασμό και θαυμασμό όχι μόνο στους συμπατριώτες της αλλά και σε ξένους διπλωμάτες (και δη…Γερμανούς). Ο ηρωισμός της ξεχώρισε τα χρόνια 1792 – 1803 και το γυναικείο της φύλο δεν την εμπόδισε να τρέχει πρώτη στη μάχη, συχνά πιο μπροστά και από τους άντρες.
Αλεφαντώ, η Μεσολογγίτισσα: Κάτω από την – κατ’ ανάγκη – ανδρική της ενδυμασία κρυβόταν μια ψυχή που αψηφούσε κάθε είδος κινδύνου και κακουχίας μεταδίδοντας θάρρος στους άντρες πολιορκημένους. Χήρα η ίδια, συνελήφθη κατά την έξοδο του Μεσολογγίου μαζί με την μικρή της κόρη.
Δόμνα Βισβίζη, χήρα με τέσσερα παιδιά: Ανέλαβε η ίδια τη διακυβέρνηση του σκάφους τους, όταν ο άντρας της σκοτώθηκε, και συνέχισε να χτυπά τους Τούρκους στον Ευβοϊκό κόλπο. Μόνο όταν τελείωσε ο αγώνας, γύρισε να θάψει τον άντρα της.
